Prawda, prawda, prawda, prawda i małe kłamstewko.
Pełen profesjonalizm.
Reklamy
socjaliści
Socjalistyczna propaganda dla młodych
Rasistowska wojna przeciw białym
Trwa rasistowska wojna przeciw białym. Biali w RPA przygotowują się na wojną domową. Czy wojna wybuchnie? A może właściwsze jest pytanie kiedy? Czy biali z Europu i USA przybędą z pomocą? I najważniejsze pytanie: jeśli czarni (socjaliści/komuniści) zafundują białym (wolnym ludziom) rzeźnię to czy biali w Europie się obudzą?
O RPA pisałem już co najmniej dwa razy tu i tu.
A w poniższym filmie pani mówi, że w RPA są strefy w których biali nie mogą mieć nieruchomości. Duże wspaniałe miasto Kapsztad ma problemy z dostawą wody. Żeby zdobyć państwowe zamówienie trzeba zatrudniać poniżej 8% białych.
Intelektualna socjalistyczna chłosta w wykonaniu Barbary Nowackiej
Intelektualna socjalistyczna chłosta. Nie umiem nazwać inaczej tego co zaprezentowała Barbara Nowacka (w czwartym pokoleniu pokoleniu socjalistka/komunistka)*. Wystąpienie odbyło sie w sejmie 10.01.2018 na prezentacji ustawy aborcyjnej. Tyle kłamstw, przeinaczeń i propagandy socjalistyczno faszystowskiej zrobiło na mnie wrażenie. Nie można odmówić Baście intelektu. Widzę przed nią przyszłość.
* – Po sznurku do kłębka znalazłem ciekawe materiały o rodzinie Barbary Nowackiej (ale to na inny wpis). Np wiki
Faszyzm prawicowy czy lewicowy
Czy faszyzm jest prawicowy? Od dziesiątek lat socjaliści i ich bracia komuniści przekonują wszystkich, że tak. Rzeczywistość „delikatnie” różni się od socjalistycznej propagandy. Polecam artykuł Roberta Gwiazdowskiego na ten temat. Przeklejam go w całości poniżej.
Źródło: Lewicowy faszyzm
Robert Gwiazdowski
2017-08-27
I znów wybuchła awantura o umieszczanie faszyzmu po lewej stronie sceny politycznej. I znów się narażę ale przypomnę, że faszyzm jest sytuowany na stronie prawej za sprawą pewnej manipulacji intelektualnej. Po pierwsze, skoro faszyzm oparty jest na nacjonalizmie, który jest prawicowy, to sam faszyzm też jest prawicowy. Po drugie, nie ulega dyskusji, że prawicowy jest autorytaryzm. A niektórzy twierdzą, że autorytaryzm i faszyzm to prawie to samo, więc skoro autorytaryzm jest prawicowy, to faszyzm też musi być prawicowy. Po trzecie, skoro faszyzm jest za własnością prywatną to nie może być lewicowy, bo lewica jest za własnością społeczną, więc faszyzm jest prawicowy. No i, po czwarte, faszyzm jest antykomunistyczny, więc skoro komunizm jest lewicowy, to ustrój, czy ideologia, która jest antykomunistyczna musi być prawicowa.
Ale nie bez przyczyny NSDAP to skrót Narodowo-Socjalistycznej Partii Niemiec.
Zacznijmy od nacjonalizmu. Jego geneza jest przecież… lewicowa. Jako pierwsi zaczęli odwoływać się do haseł nacjonalistycznych… jakobini. Co więcej, we Francji ta tradycja obowiązywała aż do czasu Komuny Paryskiej. Komunardzi chcieli walczyć nie tylko o wyzwolenie społeczne, ale także o sprawę narodową. I, co ciekawsze, zaczęli od sprawy narodowej – hasła społeczne pojawiły się w trakcie obrony Paryża przed wojskami pruskimi. Jednak z Komunardami nie walczyły wojska pruskie, tylko francuskie. Po tej porażce, lewica francuska postanowiła więc zarzucić hasła nacjonalistyczne, bo trudno być nacjonalistą i nie popierać silnej armii, a jeszcze trudniej popierać armię, z którą się właśnie przegrało. I dlatego lewica francuska sięgnęła po marksistowskie hasła internacjonalistyczne.
Nacjonalizm był natomiast od początku związany z prawicą w Niemczech. Broniąc się przed napływem francuskiej ideologii oświeceniowej przyniesionej do państewek niemieckich na bagnetach wojsk napoleońskich, niemieccy konserwatyści zrobili to samo, co wcześniej francuscy jakobini – odwołali się do haseł narodowych. Jak więc widać nacjonalizm nie jest konstytutywnym elementem prawicowości – przez całe sto lat był elementem lewicowości we Francji. Poza tym, czy rzeczywiście prawicowy nacjonalizm różni się zasadniczo od lewicowego internacjonalizmu? Opierają się one na tych samych ideach: (i) prymatu narodu (lub klasy robotniczej) nad innymi narodami (lub klasami społecznymi); (ii) egoizmu narodowego (lub klasowego); (iii) zasadzie walki z innymi narodami (lub klasami społecznymi); (iv) elity narodowej (lub klasowej) która przewodzi w walce.
Drugim uzasadnieniem umieszczenia faszyzmu na prawicy jest jego rzekoma bliskość z autorytaryzmem. Na lekcjach historii, czy nawet na zajęciach z historii myśli politycznej na uniwersytetach, twierdzi się, że od autorytaryzmu do faszyzmu to tylko jeden mały krok. Tymczasem między tymi koncepcjami podobieństwa są jedynie w obszarze negacji. Łączy je antykomunizm, antyliberalizm i antydemokratyzm. Poza tym jest miedzy nimi przepaść, gdyż autorytaryzm nie jest totalitarny!!! Totalitaryzm to ustrój społeczno-polityczny, w którym wszystkie bez wyjątku elementy życia jednostki poddane są regulacji i przymusowi. Z autorytaryzmem tak nie jest. Autorytaryzm akceptuje rozdział państwa i społeczeństwa i zachowanie pluralizmu życia społecznego. Kult autorytetu i wodza dotyczy sfery politycznej a nie społecznej, obyczajowej czy gospodarczej. Dlatego autorytarne rządy polityczne mogły się łączyć z etatyzmem gospodarczym (jak w Polsce po roku 1926), ale mogły być także… liberalne (jak dyktatura Salazara w Portugalii w okresie międzywojennym, czy Pinocheta w Chile). Autorytaryzm i faszyzm są pod pewnymi względami podobne werbalnie (kult wodza, siły państwa, itp.), ale w praktyce autorytarny przywódca nie sprawował władzy absolutnej, jak fürer czy pierwszy sekretarz. Nie ustanawiał cenzury, nie ingerował w życie społeczne i kulturalne, a czasami nawet w gospodarcze (jak we wspomnianych Portugalii i Chile).
W państwach autorytarnych autorytet należał do władzy wykonawczej. W faszyzmie i komunizmie – do partii rządzącej (nota bene jedynej). Państwa autorytarne zmierzały do utrwalania ładu i consensusu społecznego, a faszystowskie i komunistyczne nieustannie chciały coś zmieniać i walczyć ze wszystkimi. W Polsce po zamachu majowym można było drukować karykatury Piłsudskiego – niechby ktoś spróbował narysować karykaturę Hitlera lub Stalina bez ich wcześniejszej zgody.
W praktyce politycznej o wiele więcej cech wspólnych faszyzm ma z komunizmem. Tą podstawową i najważniejszą jest właśnie totalitaryzm wkraczający we wszystkie sfery ludzkiego życia. Autorytaryzm jest za zachowaniem homeostazy społecznej. A faszyzm i komunizm to ustroje walki. W pierwszym przypadku narodowej, a w drugim klasowej. Idea wojny z wrogiem jest kolejnym elementem zbliżającym faszyzm do komunizmu. Solidaryzm narodowy właściwy nacjonalizmowi i faszyzmowi ma wiele cech wspólnych z solidaryzmem klasowym. Jest to solidaryzm w obronie przed wrogiem: w jednym przypadku innym narodem, w drugim – inną klasą społeczną. Ten solidaryzm potrzebny jest do wzmocnienia narodu lub klasy do walki z wrogiem.
Dowodem prawicowości faszyzmu ma być poparcie dla własności prywatnej. Tylko jak wyglądała ta własność i jej ochrona w III Rzeszy? Komisarze z NSDAP we wszystkich chyba zakładach przemysłowych mieli zdecydowanie więcej do powiedzenia o profilu produkcji, niż właściciele.
O prawicowości faszyzmu ma też świadczyć to, że jest on antykomunistyczny. Ale antykomunistyczni byli także anarchiści. Czy w takim razie z nich też zrobimy prawicę? Raczej się nie da! Po prostu zwalcza się w polityce wroga, a największym wrogiem jest największy konkurent. A największym konkurentem bywa ten, kto przemawia podobnym językiem do tych samych grup społecznych. Faszyzm był antykomunistyczny z tego samego powodu, dla którego komunizm był antyfaszystowski.
I dlatego dla faszyzmu nie ma miejsca na „skrajnej prawicy” za autorytaryzmem. No chyba że obraz sceny politycznej zepniemy w koło, i wówczas faszyzm może się znaleźć między komunizmem a autorytaryzmem, ale zdecydowanie od lewej strony…
Marksizm kulturowy w praktyce
Marksizm kulturowy jest wprowadzany chyba w każdym rozwiniętym społeczeństwie od kilkudziesięciu lat. Warto zapoznać się z tym jak to robiono w innych krajach.
Poniżej dyskusja z naciskiem na wprowadzanie marksizmu kulturowego w Kanadzie.
Dość dyktatury kobiet
Dzisiaj na „czarnym marszu” (czy jak tam ta impreza się nazywała) posłanka .Nowoczesnej pani Joanna Izabela Scheuring-Wielgus wykrzyczała hasło „dość dyktatury kobiet”. Obawiam się, że taka intelektualistka i bojowniczka może stanąć w szranki z Ryszardem Konstytucjonalistą Petru o przywództwo w partii. Dorównuje mu intelektem i błyskotliwością. A tam bez kozery mogę powiedzieć że przewyższa.
Ministerstwo prawdy zareagowało natychmiast
Nowa świecka tradycja – grupowe bieganie po grobach
Narodziła się nowa świeca tradycja. Polega ona na grupowym bieganiu po chrześcijańskich grobach. Narodziny tradycji nastąpił na cmentarzu pod Verdun podczas obchodów stulecia bitwy. Ojcem i matką jednocześnie (tak tak, dzieją się takie rzeczy na świecie) nowej tradycji jest Volker Schlöndorff. Lewicowa mentalność zobowiązuje.
Poniżej relacja.
PS. jak zauważysz na filmie, ofiarami tej bitwy byli żydzi i muzułmanie. To przekaz dla tych którzy mają wątpliwości, że walczyli oni za nasza i waszą wolność i mają prawo do zasiłków w Niemczech i Francji jak każdy inny chrześcijanin.
Pomnik żydowski pod Verdun (ma 25 m długości i 15 m wysokości)
Pomnik muzułmański pod Verdun
Socjalizm i socjaliści
Chociaż ma trochę lat to czasami jestem zaskakiwany prostym wyjaśnieniem spraw które wydawać by się mogło są złożone i głębokie. Poniżej Stanisław Michalkiewicz w 750 słowach przedstawia esencję socjalizmu, socjalistów a nawet jego historię. Nie pisze tylko skąd się wziął socjalizm i kto za nim stoi, na ale ile można wymagać od tak krótkiego tekstu 🙂
– – – – – – –
Dziewuchy jako proletariat zastępczy
serwis „Prawy.pl” (prawy.pl)
12 kwietnia 2016
Z pobytów we Francji odniosłem wrażenie, że istnieją dwa narody francuskie, które zwłaszcza cudzoziemcowi łatwo odróżnić. Należący do pierwszego francuskiego narodu porozumiewają się między sobą językiem francuskim, który jest dla cudzoziemca zrozumiały, podczas gdy przedstawiciele drugiego francuskiego narodu między sobą porozumiewają się beknięciami: aaa, uuu, eee – i tak dalej. Cudzoziemiec tych beknięć oczywiście nie rozumie, ale oni doskonale je rozumieją. Inna rzecz, że przy pomocy takich beknięć można przekazywać chyba tylko bardzo proste komunikaty: dobrze mi, niedobrze mi, chodź tu, odsuń się – i tym podobne. Zastanawiając się, skąd wynika przynależność do pierwszego czy do drugiego francuskiego narodu, doszedłem do wniosku, że decyduje o tym okoliczność, czy rodzice zajmują się dziećmi, czy też puszczają je samopas. Bo nie wynika to ani z poziomu wykształcenia, ani ze stopnia zamożności, tylko właśnie ze sposobu funkcjonowania rodziny. Dzieci wyrastające w rodzinach normalnych z reguły należą do pierwszego francuskiego narodu, podczas gdy dzieci z rodzin rozbitych, albo wychowywane przez samotne matki, z reguły trafiają do narodu drugiego. Ma to oczywiście również konsekwencje polityczne, bo funkcjonariuszami państwowymi, czy w ogóle – publicznymi przeważnie zostają członkowie pierwszego francuskiego narodu, podczas gdy ten drugi przeważnie pełni podrzędne funkcje obsługowe. Oczywiście przedstawiciele pierwszego francuskiego narodu bardzo chętnie schlebiają przedstawicielom narodu drugiego, komplementując ich jako „suwerenów” i „sól ziemi” i „ozdobę republiki”, ale gołym okiem widać, że robią to tylko po to, by dzięki roztaczaniu przed oczyma narodu drugiego obraz rzeczywistości podstawionej, tym łatwiej utrzymywać go w ryzach. Być może mają rację, bo zastanówmy się, do czego mogłoby dojść, gdyby tak drugi naród został puszczony samopas? Prawdopodobnie wybuchłaby „wojna wszystkich ze wszystkimi” – o której pisał Tomasz Hobbes. Uważał on, że człowiek jest z natury zły, że instynkt podpowiada mu, by innego człowieka ujarzmić i zjeść – ale ponieważ żaden nie uzyskuje przewagi, która zapewniłaby mu bezpieczeństwo, ludzie tworzą państwo, które monopolizuje przemoc, zapewniając w ten sposób wszystkim możliwość przetrwania. Ciekawe, że koncepcję takiej społecznej umowy lansował również Jan Jakub Rousseau, uważający, że człowiek jest z natury dobry, zaś psuje go cywilizacja, a już najbardziej – własność prywatna. Ideałem Rousseau była demokracja, w której każdy powinien zostać zmuszony do wolności. Słowem – „A kiedy znajdziesz się za drutem, opuści troska cię i smutek i radość w sercu twym zagości, żeś do Królestwa wszedł Wolności”.
Ideowymi spadkobiercami Jana Jakuba Rousseau są rewolucjoniści, którzy pragną stworzyć na nowo świat w wersji uzupełnionej i poprawionej. To znaczy – przynajmniej niektórzy z nich, bo inni tylko korzystają z tego pretekstu, by dobrze wypić i smacznie zakąsić. Takie podejrzenia rodzą się w momencie, gdy w pismach teoretyków rewolucji napotykamy się na postulat m.in. wspólnych żon. Ponieważ tradycyjny proletariat w postaci pracowników najemnych od rewolucjonistów się odwrócił, zaczęli oni gorączkowo poszukiwać proletariatu zastępczego, bo rewolucjonista bez proletariatu, który mógłby wyzwalać i którym by kierował, to postać groteskowa, niczym Cygan bez drumli. Nawiasem mówiąc, proletariusze najemni byli dla rewolucjonistów partnerem nielojalnym, bo proletariusz o niczym innym nie marzył, tylko – jakby tu jak najszybciej przestać być proletariuszem. A kiedy taki jeden z drugim proletariusz się dorobił, to stawał się nieprzejednanym wrogiem rewolucjonistów, nie bez słuszności podejrzewając ich, że będą chcieli mu na użytek „wspólny”, czyli własny odebrać to, czego z takim trudem się dochrapał. Ciekawe, że i rewolucjoniści najbardziej ze wszystkich nienawidzili „drobnomieszczanina”, czyli właśnie – wzbogaconego proletariusza. Więc kiedy proletariusze odwrócili się od rewolucjonistów, ci zaczęli rozglądać się za proletariatem zastępczym i ich argusowe oko skierowało się na kobiety. Kobieta bowiem – wszystko jedno: biedna, czy bogata, mądra, czy głupia – kobietą być nie przestanie. Zatem wystarczy tylko by dla lepszego użytku rewolucjonistów przekonać je, by źrenicę swojej wolności ulokowały w zapewnieniu sobie – a tak naprawdę – nie tyle „sobie”, co właśnie rewolucjonistom używającym ich wedle upodobania, bezkarności przy likwidowaniu rezultatów tego rewolucyjnego pasożytnictwa. W ogóle socjalistyczna koncepcja zmierza do rozerwania związku między sposobem życia człowieka a konsekwencjami przyjętego sposobu funkcjonowania. Do tego właśnie sprowadza się kolektywizm – że odpowiada „społeczeństwo”, co na sytuację kobiet przekłada się w lansowaniu seksualnego bezładu jako szczytowego osiągnięcia „samorealizacji”. Nietrudno się domyślić, że największe korzyści seksualny bezład przynosi mężczyznom, którzy w ten sposób zbliżają się do upragnionego ideału wspólnoty kobiet, którym oferuje się bezkarność za mordowanie poczętych w ten sposób dzieci. Na skutek systematycznego duraczenia w ramach komunistycznej rewolucji prowadzonej według strategii Antoniego Gramsciego, bardzo wiele kobiet w tę formę „samorealizacji” uwierzyło i gotowe są one walczyć o nią do upadłego. Jako proletariat zastępczy są jedynie mięsem armatnim rewolucjonistów, ale skoro dały się uwieść ich syrenim śpiewom, to muszą wyjść naprzeciw swemu przeznaczeniu. No i wychodzą na ulice jako „dziewuchy”, co ma nadać ich autodegradacji ironiczną asekurację. Biedne, głupie ofiary cwanych spryciarzy!
Stanisław Michalkiewicz
Prowokacje w kościołach przeciw nowemu prawu aborcyjnemu
W dniu wczorajszym (03.04.2016) odbyły się „protesty” a tak naprawdę cienkie prowokacje zorganizowane w Kościołach Katolickich przeciw nowemu prawu aborcyjnemu. Prowokacje odbył się w momencie odczytywania list Prezydium Konferencji Episkopatu Polski dotyczącego ochrony życia m.in w Kościele Św Anny w Warszawie.
Sytuacja została wykreowana na potrzeby mediów postępowych (a może przez nie :)).
Według mnie kreuje się przekaz „Polki protestują przeciw stanowisku Kościoła Katolickiego”. Rzeczywistość wygląda inaczej.
1. Główny przekaz pojawia się na facebooku Gazety Wyborczej
2. Oczywiście pojawia się także artykuł z wypowiedziami zwykłych ludzi:
„- Każda kobieta, każdy człowiek, ma prawo do wyboru i nikogo nie zmuszam do tego, żeby dokonywał aborcji, natomiast uważam, że nie powinno się kobiet, w różnych sytuacjach życiowych, zmuszać do tego, żeby nie usuwały ciąży – mówi Ida Zagrzejewska, która opuściła kościół. Kobiety sprzeciwiają się podejmowaniu decyzji za nie. – Nie wolno nikogo do niczego zmuszać – dodaje Anna Zawadzka.”
3. A na końcu ktoś pokazuje kim jest „pani” prowokatorka Anna Zawadzka
Internet zapewnia wspaniałe możliwości.
– – – – –
I na koniec kilka informacji o towarzyszce Annie Zawadzkiej
z homopedii
http://www.homopedia.pl/wiki/Anna_Zawadzka
Anna Zawadzka (pseudonim: Anka Zet) (ur. 14 czerwca 1973 w Warszawie), polska pedagożka, dziennikarka, wydawczyni, producentka filmowa, działaczka na rzecz środowisk LGBT
Absolwentka Wydziału Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego z 1999 r. Publikowała w „Życiu Warszawy” w 1999 r. Była dziennikarką Warszawskiego Ośrodka Telewizyjnego w 2000 r. Współpracowała z tygodnikiem NIE w 2002 r. Publikuje regularnie na portalach Homiki.pl i Femioteka.pl. Działaczka ruchu feministycznego i LGBT.
Pracowała jako pedagog w dwóch wiejskich gimnazjach, gdzie z powodu orientacji seksualnej nie przedłużono jej umowy o pracę.
Założycielka wydawnictwa Anka Zet Studio, które m.in. opublikowało w 2005 r. książkę Agaty Engel-Bernatowicz i Aleksandry Kamińskiej pt.: Coming out. Ujawnienie orientacji psychoseksualnej – zaproszenie do dialogu oraz w 2008 r. pracę autorstwa Alicji Długołęckiej i Agaty Engel-Bernatowicz: Kiedy kobieta kocha kobietę – Album relacji (ISBN 9788392657002).
W 2005 r. producentka filmu Aleksandry Polisiewicz: Marsz Równości idzie dalej, dokumentu dotyczącego zakazanego w Poznaniu Marszu Równości z 2005 r. W 2001 r. realizatorka filmu dokumentalnego o polskich lesbijkach i gejach: Ich ten sam świat. Aktywistka Porozumienia Lesbijek (LBT) i Porozumienia Kobiet 8 Marca. Założycielka i prezeska Fundacji Anka Zet Studio w 2006 r.
Założycielka portali internetowych Comingout.pl i Ankazet.com, na których publikuje własne teksty o charakterze edukacyjnym i kulturalnym, propagujące budowę społeczeństwa tolerancyjnego i otwartego na różnorodność.
Prywatnie jest życiową partnerką Ygi Kostrzewy.
